Multiplex κινηματογράφοι ή συνοικιακοί;

  Γεια σας για ακόμα μια φορά. Κάθε τέτοια εποχή, που ανεβαίνει η θερμοκρασία, σκέφτομαι πως έφτασε ο καιρός για θερινό σινεμαδάκι. Τότε μου ήρθε η ιδέα να έγραφα και κάτι σχετικό, όπως τα θερινά σινεμά της Αθήνας. Αλλά τότε μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια σύγκριση ανάμεσα στους συνοικοιακούς κινηματογράφους και στους multiplex. Ίσως αργότερα κάνω και ένα θέμα με τους θερινούς κινηματογράφους. Οπότε σήμερα θα δούμε πώς οι συνοικιακοί κινηματογράφοι έμειναν πίσω στη νέα μόδα τω mutliplex και πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν.

  Η ιστορία του κινηματογράφου στην Ελλάδα-Αθήνα ξεκινάει από πολύ παλιά και συγκεκριμένα από το 1896! Η πρώτη προβολή είχε γίνει σε μία αίθουσα στην οδό Κολοκοτρώνη. Η πρώτη αίθουσα θα αργήσει πολύ να έρθει και συγκεκριμένα το 1913 θα κατασκευαστεί η πρώτη ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα γι'αυτόν το σκοπό. Με τα χρόνια να περνούν ο κινηματογράφος εδραιώνετε και από την δεκαετία του '50 και μετά θα γίνει ο πιο διαδεδομένος τρόπος διασκέδασης. Το φθηνό εισιτήριο και η μαγεία που πρόσφερε ο συνδυασμός κινούμενης εικόνας και ήχου και ότι ήταν ο μόνος τρόπος προβολής ταινιών, έκανε τους κινηματογράφους να είναι γεμάτοι από κόσμο, γι'αυτόν το λόγο ήταν και οι αίθουσες τεράστιες, αν θυμάστε. Την δεκαετία του '70 ήρθε η πρώτη κρίση για τους κινηματογράφους, με την είσοδο της τηλεόρασης. Λογικό, μιας και ο κόσμος είχε και δεύτερη εναλλακτική. Άντεξε, ακόμα και στην δεύτερη κρίση που ήρθε, στην επόμενη δεκαετία, την δεκαετία του '80, τότε που μπήκε στην αγορά η βιντεοκασέτα.

  Βέβαια οι δυο παραπάνω κρίσεις αναφέρονται στον κινηματογράφο γενικότερα. Το 1996 και με την είσοδο των Village στην Ελλάδα, έφεραν μία νέα μόδα στον χώρο της διασκέδασης. Έφεραν τους λεγόμενους multiplex κινηματογράφους. Αυτό το νέο στιλ, άλλαξε τις κινηματογραφικές αίθουσες και από κει που ήταν μια και τεράστια, πλέον είναι πιο πολλές και πιο μικρές, με αποτέλεσμα να δείχνουν παραπάνω από μια ταινίες. Επίσης  σου πρόσφερε μαζί με τον κινηματογράφο και άλλου είδους διασκέδαση, όπως τις καφετέριες, εστιατόρια και τα μαγαζιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έρθει μια τρίτη κρίση, αλλά αυτή τη φορά επηρέασε, τους λεγόμενους πλέον, συνοικιακούς κινηματογράφους. Ιστορικοί κινηματογράφοι στην Αθήνα φυτοζωούν ή έχουν κλείσει. Αυτό έγινε γιατί δεν είχαν τις υποδομές ή και το κεφάλαιο για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Κάποιοι συνοικιακοί κινηματογράφοι, άντεξαν με το να μετατραπούν και αυτοί σε multiplex, κρατώντας όμως το παλιό προφίλ που είχαν. Στην ουσία η μετατροπή που έκαναν ήταν να σπάσουν την μεγάλη τους αίθουσα σε πολλές μικρότερες να αναβαθμίσουν τον εξοπλισμό για καλύτερο ήχο και για 3D προβολές, αλλά και να οργανώσουν το κυλικείο με περισσότερες επιλογές. Με τον καιρό ήρθαν κι άλλες εταιρίες θεαμάτων, όπως η Odeon και ο ανταγωνισμός έχει γίνει πιο σκληρός για τα μικρά σινεμά τα οποία όσο μπορούν στέκονται όρθια να μας χαρίζουν όμορφες και ήσυχες κινηματογραφικές προβολές μακριά από τον πανικό των multiplex.

  Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως οι θερινοί κινηματογράφοι δεν έχουν επηρεαστεί από αυτήν τη μόδα, μιας και ο θερινός κινηματογράφος ΠΡΕΠΕΙ να είναι όσο πιο γραφικός μπορεί, να θυμίζει κάτι το παλιό. Αλλιώς δεν σε τραβάει. Πρέπει να έχει η αίθουσα την ιστορία του ονόματος του κινηματογράφου. Αυτό είναι που τραβάει τον κόσμο. Τα λουλούδια που στολίζουν τον χώρο και όχι οι γκρίζες κολόνες. Τον συμπαθητικό ιδιοκτήτη, ο οποίος συνήθως είναι μεγάλης ηλικίας, που θα τον δεις με ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο και από πίσω να ακούγονται τα τριζόνια και όχι το σοβαρό και αυστηρό ύφος που βγάζουν οι multiplex αίθουσες, που έχουν ανοίξει και θερινές αίθουσες.

  Είναι πολύ δύσκολο να σας πω τι στιλ να προτιμάτε, μιας και αυτό είναι θέμα γούστου και άνεσης. Όμως, γνώμη μου είναι να στηρίξουμε και την γειτονία μας. Ψάξτε καλά, όλο και κάποιο γραφικό σινεμαδάκι θα βρείτε. Και γω πηγαίνω στους multiplex κινηματογράφους, αλλά όσο μπορώ στηρίζω και τους συνοικιακούς. Για θερινό δεν το συζητάω, ψηφίζω τον παλιό-γραφικό κινηματογράφο και συγκεκριμένα, αυτόν με θέα την όμορφη Ακρόπολη.